مراتع طبیعی کشور از جهت های گوناگونی حایز اهمیت اند که برخی از آن ها عبارت اند از:

1ـ محلی برای چرای دام و تأمین مواد غذایی. قسمت اعظم غذای دام های ایران از مراتع تأمین می شود؛

هینز، کارشناس هیأت عمران بین الملل اظهار می دارد که 88 درصد از غذای دام های ایران از علوفه طبیعی موجود در سطح مراتع به دست می آید.

2ـ حفاظت از خاک و آب. پوشش گیاهی انبوه، هم جلوی حرکت آب ها، به خصوص در شیب ها را می گیرد و هم ذرات خاک توسط ریشه های گیاهان بیشتر به هم متصل می شوند. بنابراین، بروز سیلاب ها و فرسایش نیز کمتر می شود؛

3ـ تأمین مواد سوختنی. این کاربرد برای روستاییان و عشایر حایز اهمیت است. برای برخی از دامداران، استفاده از این مواد به اندازه ای مهم است که بدون آن ها زندگی روزمره برای آنان خیلی مشکل است؛

4ـ تأمین مصالح ساختمانی و رفاهی. در مناطق خشک، خانه ها به صورت کامل از این وسایل درست می شوند که شامل سکونت گاه هایی از جنس گیاه است، مانند چپر یا کپر، خارخون (خارخانه) و کتوک؛

5ـ تأمین مواد صنعتی و دارویی. از گیاهان مواد مختلفی استخراج می شود؛ مثلاً از گون، کتیرا تهیه می شود یا در گذشته از بوته های اشلن (اشنان) که در مناطق کویری می رویند، ماده ای به نام قلیا می گرفتند. گیاه باریجه که از آن شیره باریجه تهیه می شود (نیروبخش، ضد تشنج، دارای خاصیت چسبندگی و بی رنگی) از این دسته است.

به طور کلی، برخی تولیدات فرعی مرتع را می توان شامل موارد زیر دانست: کتیرا، وشا، باریجه، انغوزه، انگبین، شیرین بیان، آویشن و زیره سیاه؛⁽³⁴⁾

6ـ پرورش حیات وحش. نابودی مراتع طبیعی باعث از بین رفتن حیواناتی که از آن ها تغذیه می کنند، مانند آهو و گوزن، می شود؛

7ـ تلطیف هوا و زیبایی. گیاهان سبز گازهای سمی هوا مثل Co2 را جذب می کنند و هم چنین سرسبزی و طراوت آن ها برای انسان ها شادابی و نشاط به همراه دارد.